Σε αυτή την πόλη, η πορεία όλων μας είναι γνωστή στους συμπολίτες μας. Δεν γίναμε ξαφνικά μνημονιακοί σε 48 ώρες. Χρόνια παλεύουμε μέσα από τους μαζικούς μας χώρους για να υπερασπίσουμε τα συμφέροντα των πολλών, τα συμφέροντα εκείνων που δεν έχουν καταθέσεις στις ελβετικές τράπεζες, ούτε πακέτα με ευρώ σε θυρίδες.

Στις 13 Ιουλίου τα συμφέροντα αυτών των ανθρώπων περιφρουρήσαμε τις ανάγκες των μη προνομιούχων είχαμε στο μυαλό μας, για αυτό και αποτρέψαμε την καταστροφή τους. Δεν υπάρχουν πολιτικές ουδέτερες. Στα μεγάλα διλλήματα, ο καθένας πρέπει να παίρνει την απόφαση με βάση, όχι μόνο την ιδεολογία του, αλλά και τις ανάγκες των πολλών που έχουν ακουμπήσει τις τελευταίες ελπίδες τους πάνω του. Η ευθύνη μια κυβέρνησης της αριστεράς είναι πολύ μεγαλύτερη από όλων όσων έχουν επιλέξει σαν αριστερά την αντιπολίτευση, την περιχαράκωση σε στενούς κομματικούς χώρους, το βόλεμα της ιδεολογικής καθαρότητας και την ανέξοδη κριτική.

Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω, πως άνθρωποι με τους οποίους δουλέψαμε δίπλα-δίπλα απαξιώνουν παντελώς όλα όσα καταφέραμε μέσα στους 6 μήνες, και με την συμμετοχή τους, και στέκονται μόνο στο μνημόνιο, που ξέρουν καλά γιατί ήταν συμμέτοχοι αυτής της πορείας, ότι εκβιαστήκαμε με το πιστόλι στον κρόταφο να φέρουμε. Δώσαμε μια μάχη στην Ευρώπη που χάσαμε, κάναμε συμβιβασμό, αλλά μείναμε όρθιοι και θα συνεχίσουμε τον πόλεμο, ξέροντας ότι οι συνθήκες είναι πιο δύσκολες και από τις 25 Γενάρη. Η αριστερά όμως ποτέ δεν ήταν για τα εύκολα, με το χέρι στην καρδιά και το μυαλό στο αύριο, θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε όρθιοι και να αγωνιζόμαστε, όπως κάναμε μια ζωή, στο πλάι όλων εκείνων που πετάχτηκαν στο περιθώριο της κοινωνίας,  των απόμαχων της ζωής, των ανθρώπων που αγωνιούν για το αύριο το δικό τους και της οικογένειας τους.

Το χρωστάμε στα παιδιά μας και στην αριστερά που πρέπει επιτέλους να πάψει να γιορτάζει ήττες. Οι νίκες του λαού μόνο με την δική μας ανάληψη της ευθύνης μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.